Van hoe ik mijn was moet ophangen tot hoe ik me moet gedragen in gezelschap. Met sommige tips ben ik oprecht blij en bij andere denk ik: ‘mam, je bent een schat, maar we zitten even op een totaal andere golflengte.’ Trouwens, eerlijk is eerlijk: ik schiet zelf ook weleens in een micromanagement-stuip als ik mijn geliefde de afwasmachine in zie pakken op een manier die natuurlijk volstrekt onlogisch is. Hij reageert dan op mij zoals ik op mijn moeder reageer in zulke situaties: ‘Dank voor de suggestie, maar ik doe dit toch echt even lekker op mijn eigen manier.’

Gelijk heeft ie. Gemanaged worden is geen eerste levensbehoefte. Misschien krijg ik daarom ook altijd een beetje de kriebels van het woord ‘stakeholdermanagement’ of, nog preciezer, ‘verwachtingsmanagement’. Het onderhouden van goede relaties met de wereld om ons heen klinkt dan ineens een tikkie manipulatief in mijn oren. Alsof gevoelens of verwachtingen vooral gesust en mensen vooral slim bespeeld dienen te worden. Om samen met jouw stakeholders het verschil te kunnen maken, hebben jullie elkaar keihard nodig. En inderdaad, dan zijn wederzijds begrip en haarscherpe doelen heel handig…

Wat is een verwachting nou eigenlijk?

Die verwachtingen die jij hebt, en die je publiek ook heeft, zijn in essentie persoonlijke toekomstvoorspellingen. Voorspellingen over hoe de toekomst eruit zou moeten zien. Regelmatig gaan stakeholdermanagement-gesprekken over wat de verwachtingen over en weer dan zijn, en vooral: waarom die niet kloppen en waarom die bijgesteld dienen te worden. Dat zijn vaak niet de leukste gesprekken, want in essentie wijs je de toekomstvoorspelling van de ander af en zeg je: dat is leuk dat jij dat verwacht, maar dat gaat ‘m niet worden. Dat kan een heel negatief gevoel achterlaten. Zou dat nou anders kunnen?

Leer van de liefde.

Laten we eens studeren op en leren van de meest intieme relatie die wij aan zullen gaan in onze levens: de liefdesrelatie. Iedereen die in een nieuwe relatie zit – of zich nog de start van zijn of haar huidige relatie kan herinneren – weet dat bij uitstek in de liefde ons hart klopt vol verwachting: in een jonge relatie hebben we al een aantal bewijsstukken verzameld over onze geliefde, over wie hij of zij is, wat belangrijk is, waar ze heen wil in de toekomst, al die dingen. En juist in de liefde, de meest kwetsbare dimensie in ons leven, gaan we op zoek naar zekerheid en gaan we eigenschappen, doelen en toekomstvisies projecteren op die ander in de vorm van verwachtingen. Liefdesverdriet in welke vorm dan ook ontstaat als realiteit en verwachting niet meer matchen. Auw…

Ik leerde laatst iets heel moois hierover: ik kwam erachter door een gesprek te hebben met mijn partner over hoe ik tot mijn verwachting was gekomen en welke gevoel daar achter lag. We kwamen in no time uit de discussie-stand en gingen in vol contact een eerlijk gesprek aan. We hadden het niet meer over wat we verwachtten van elkaar en of dat terecht was, maar we hadden het over het gevoel van stress en druk die de verwachting met zich meenam en over de zorg om er niet aan te kunnen voldoen. En over de wens die eraan ten grondslag lag. Ruziën over of de verwachting wel of niet klopte bracht ons nergens. Echt luisteren naar hoe die ander bij die verwachting was gekomen bracht ons verder dan we hadden kunnen bedenken.

Wees nieuwsgierig naar het gevoel achter de verwachting.

Waar je naar op zoek bent in een gesprek met jouw stakeholder beïnvloedt sterk hoe jij luistert naar je publiek. Gesprekken over verwachtingen worden pas echt interessant als je luistert naar hoe iemand tot dat verwachtingspatroon is gekomen. Ga op zoek naar de laag erachter en vraag niet alleen naar wat de verwachtingen zijn, maar vooral naar hoe die stand zijn gekomen en welke zorgen en dromen daaraan ten grondslag liggen. Neem een stap terug om twee stappen vooruit te zetten.

Zo kan je echt levelen met je stakeholder en allebei een positief gevoel overhouden aan jullie gesprek over iets precairs als ‘verwachtingen’: je hebt hebt elkaar echt begrepen en je ziet nu beiden dezelfde toekomst voor je.

Het is 19 augustus 1588. Engeland wordt bedreigd door een invasie van de Spaanse Armada. Een vloot van 137 oorlogsschepen staat klaar om het Kanaal over te steken en Engeland binnen te vallen. Koningin Elizabeth I spreekt haar grondleger toe in een van de beroemdste oorlogsspeeches uit de geschiedenis van het Verenigd Koninkrijk. Haar grondleger wacht op een mogelijk dodelijke strijd in de velden van Essex. Met haar woorden bracht ze weer hoop en strijdlust terug in haar troepen. Elizabeth I kreeg de liefkozende bijnaam Good Queen Bess en ze regeerde maar liefst 45 jaar: een unicum voor in die tijd. Ze wordt nog altijd beschouwd als één van de grootste staatshoofden aller tijden. Het Elizabethaanse tijdperk is dat van William Shakespeare en de Gouden Eeuw; het markeert een van de meest welvarende periodes uit de Engelse geschiedenis.

IK

Passie: Keer op keer herhaalt ze hoeveel ze houdt van Engeland en beaamt ze dat ze (mocht het moment komen) bereid is te sterven voor haar vaderland: zij aan zij met de soldaten aan de frontlinie. “I have come amongst you as you see, at this time, not for my recreation and disport, but being resolved in the midst and heat of the battle to live or die amongst you all, to lay down for my God and for my kingdom, and for my people, my honour and my blood, even in the dust.”

Persoonlijk: Zelfs als Koningin in een tijdperk waarin zelden de zieleroerselen van vorsten werden gedeeld met hun onderdanen spreekt ze direct en vanuit haar hart: “I have always so behaved myself that, under God, I have placed my chiefest strength and safeguard in the loyal hearts and goodwill of my subjects.” Ze vertrouwt haar publiek volledig en legt met deze woorden openlijk haar leven in hun handen. Ze spreekt ze aan met “My loving people”. Wow, wat een liefde voor haar volk en land spreekt uit die ene zin!

IETS

Conflict: Ze durft te benoemen dat zij in de ogen van haar mannelijke soldaten wellicht ongeschikt is als veldheer: ze is misschien wel Koningin, maar ze is ook een vrouw en die weten niets van vechten. Ze steekt de hand in eigen boezem om er meteen haar kijk op te geven: “I know I have the body of a weak, feeble woman; but I have the heart and stomach of a king, and of a king of England too, and think foul scorn that Parma, or Spain, or any prince of Europe, should dare to invade the borders of my realm!”

Bewijs: Elizabeth verraste vriend en vijand door in persoon op het slagveld te verschijnen om haar troepen toe te spreken. Meestal hield de vorst zich ver van de strijd. Zij ging in tegen het decorum en advies van haar raadsheren die het niet vertrouwden als de Koningin zich onbeschermd tussen haar gewapende onderdanen bevond. Dit decorum haalt ze aan, om het vervolgens van tafel te vegen. “We have been persuaded by some that are careful of our safety, to take heed how we commit our selves to armed multitudes, for fear of treachery; but I assure you I do not desire to live to distrust my faithful and loving people. Let tyrants fear!”

Toekomst: Mocht het zover komen dat het doemscenario van een grote veldslag daadwerkelijk realiteit zou worden, dan schetst ze een beeld van hoe zij daar samen met hen zal vechten: “Rather than any dishonour shall grow by me, I myself will take up arms, I myself will be your general, judge, and rewarder of every one of your virtues in the field.”

JOU

JA: Elizabeth spreekt haar soldaten direct toe. Ze gebruikt heel vaak het woord “You” en laat daardoor geen misverstand ontstaan over voor wie haar woorden op dat moment bedoeld zijn. Ze geeft hen vleugels door ze te complimenteren met alle overwinningen die ze hebben behaald en ze benadrukt hoezeer ze hun inzet waardeert: “I know already, for your forwardness you have deserved rewards and crowns; and we do assure you on a word of a prince, they shall be duly paid.”

Actie en Belofte: Ze roept haar leger op om met dezelfde kracht en trouw die ze reeds hebben getoond ook haar luitenant-generaal te gehoorzamen in haar afwezigheid tijdens de strijd. Dan is de overwinning nabij. “In the mean time, my lieutenant general shall be in my stead, than whom never prince commanded a more noble or worthy subject; not doubting but by your obedience to my general, by your concord in the camp, and your valour in the field, we shall shortly have a famous victory over these enemies of my God, of my kingdom, and of my people.”

Magische communicatie is van alle tijden. Wat raakt aan de kern van onze menselijke drijfveren blijkt tijdloos: zelfs in de 16e eeuw was er al een vrouwelijke leider die dat begreep. Zij gebruikte magische communicatie op een cruciaal moment in de wereldgeschiedenis.

De wetenschap dat een compliment wérkt!
Het is vaak even zoeken – zeker wanneer het niet zo lekker gaat – maar laat je daardoor niet afschrikken. De kracht van het compliment is namelijk enorm. Uit toonaangevend onderzoek uit Japan is gebleken dat mensen die gecomplimenteerd worden beter presteren dan personen die geen complimenten ontvangen. In het onderzoek werd aan 48 proefpersonen gevraagd om in dertig seconden zoveel mogelijk enkele toetsen achter elkaar in te drukken op een toetsenbord. Daarna werden de proefpersonen in drie groepen opgedeeld. In één van de groepen kregen de proefpersonen een persoonlijk compliment. De personen in de andere twee groepen niet. De eerste groep presteerde op de tweede dag bij dezelfde oefening aanzienlijk beter dan de rest. Wetenschapper Norihiro Sadato zegt over het onderzoek: “Voor onze hersenen is een complimentje krijgen eenzelfde sociale beloning als het ontvangen van geld. Complimenten uitdelen kan een makkelijke en effectieve strategie zijn in bijvoorbeeld het klaslokaal.”.

Door het ontvangen van complimenten wordt een deel van het brein geactiveerd dat wordt geassocieerd met beloning. De hoeveelheid dopamine neemt toe en dat geeft een goed gevoel. Dopamine versterkt het geheugen. Een complimenterende baas zou dus ook betere prestaties van werknemers kunnen opwekken. Dopamine of niet: het is nog maar de vraag of we echt wetenschappelijk bewijs nodig hebben om te weten dat een oprecht compliment werkt. Ga voor jezelf maar eens terug naar dat moment waarop je door een collega of familielid een mooi compliment kreeg over datgene waar jij al een tijd mee bezig was. ‘Wat heb je dat gaaf georganiseerd!’ of ‘Daar zal vast een hele hoop werk in hebben gezeten, knap van je!’. Het kan zo lekker zijn om een vol compliment te krijgen. Zeker als je het gevoel hebt dat het anderen juist niet opgevallen was hoe hard je ergens mee bezig bent, of als je onzeker bent over iets.

Daar heb ik nu even geen tijd voor!
Ondanks dat we (zowel vanuit de wetenschap als uit eigen ervaring) weten hoe sterk het compliment kan zijn blijkt het nog niet altijd eenvoudig om er een aan je omgeving te geven. Het is slijmerig of we denken er simpelweg geen tijd voor te hebben. Deadlines, volle werkdagen en stress maken het zo dat het lijkt alsof complimenten alleen maar vertragen. Het moet namelijk altijd beter. Daarom krijg je vaak alleen in een mail te lezen dat het rapport waar je tot twee uur ’s nachts aan hebt gewerkt op een aantal punten verbeterd moet worden, zonder dat er geschreven wordt wat er goed aan is.

Geen half werk
Een écht compliment gaat verder dan een trucje (“Ja heel leuk gedaan! Zeg, ik zat te denken: volgens mij zit er een fout in de berekening!”) of een loos complimentje (“Bedankt voor jullie komst. Goed dat jullie er zijn, want er is een dalende lijn in de omzet.”). Nee, het gaat hier over het volle compliment. Tijdens de trainingen bij Speech Republic merken we iedere dag dat de kracht van het compliment groot is. De spreker zelf kijkt met andere ogen naar zijn publiek als hij eerst heeft bedacht wat hij eigenlijk goed aan hen vindt. Het publiek dat hij toespreekt vindt het prettig om echt gezien te worden in hun kwaliteiten! Dat noemen ze nu een win-win situatie.

Dus ook al ligt het probleem en de minder goede prestatie op het puntje van je tong: think again. Bedenk welke complimenten jij wel terecht kunt geven aan de persoon met wie jij in gesprek bent en deel ze!

Reagan scoort in zijn korte speech hoog op alle negen magie-elementen van het IK-IETS-JOU model. Hij maakt persoonlijk contact op de IK, hij is pijnlijk duidelijk op de IETS en hij richt zich echt op zijn publiek – de JOU.

IK

Het Contact dat Reagan hier maakt vanuit de Oval Office is geweldig. Hij komt dwars door de camera heen. Het lijkt wel alsof hij de kijker thuis op de bank rechtstreeks aankijkt.

Wat bij Reagan altijd terugkomt is zijn diepgaande Passie voor vooruitgang. Zijn geloof dat het morgen beter wordt en dat Amerika alles aan kan. Ook in deze speech benadrukt hij dit: ‘The future doesn’t belong to the fainthearted. It belongs to the brave.’

Dat Reagan niet alleen een leider in functie is, maar ook een mens is van vlees en bloed, blijkt wanneer hij aan het begin van zijn speech laat weten dat hij en zijn vrouw ook Persoonlijk geschokt zijn: ‘Nancy and I are pained to the core by the tragedy of the Shuttle Challenger.’

IETS

Om te laten voelen en te laten zien hoe groot de tragedie is, leest Reagan de namen van de zeven helden voor. Door dit te doen levert Reagan het keiharde en pijnlijke Bewijs voor het feit dat er zeven briljante geesten het leven hebben verloren tijdens deze crash.

Zelfs in deze situatie durft Reagan nog het Conflict te benoemen als hij zijn publiek erop wijst dat het nodig is om écht stil te staan bij de moed van The Challenger Seven: ‘But we’ve never lost an astronaut in flight; we’ve never had a tragedy like this. And perhaps we’ve forgotten the courage it took for the crew of the shuttle.’

Zijn passie voor vooruitgang uit zich ook in zijn visie op de Toekomst: ‘We’ll continue our quest in space. There will be more shuttle flights and more shuttle crews and, yes, more volunteers, more civilians, more teachers in space. Nothing ends here; our hopes and our journeys continue.’

JOU

Reagan richt zijn Call to action en zijn Belofte specifiek op de kinderen van Amerika: ‘And I want to say something to the schoolchildren of America who were watching the live coverage of the shuttle’s take-off. I know it’s hard to understand, but sometimes painful things like this happen. It’s all part of the process of exploration and discovery. It’s all part of taking a chance and expanding man’s horizons. The future doesn’t belong to the fainthearted; it belongs to the brave. The Challenger crew was pulling us into the future, and we’ll continue to follow them.’

Reagan spreekt ook écht zijn diep geschokte publiek aan. Hij weet dat de hele natie JA zegt of voelt wanneer hij vertelt dat hij de pijn deelt die leeft bij zijn publiek: ‘We know we share this pain with all the people of our country.’ Ook staat hij specifiek stil bij het doorzettingsvermogen van de mensen die bij NASA werken (compliment): ‘Your dedication and professionalism have moved and impressed us for decades. And we know of your anguish. We share it.’

Zo zie je dus dat Reagan in een korte speech echt iets van zichzelf laat zien, een echte boodschap heeft en dat hij deze ook echt vertelt aan zijn publiek. Wat doe jij in je volgende verhaal met de IK-IETS-JOU?

IK

Contact: The Queen heeft een spiekbriefje voor haar liggen, maar maakt telkens contact met haar publiek vóórdat ze gaat spreken. Daarmee wordt ze meteen persoonlijker en directer – de koningin die je aankijkt, ongehoord!

Persoonlijk: Ze vertelt een persoonlijke anecdote, om de afstand tussen haar en haar publiek te verkleinen: ‘Twenty-five years ago my grandfather broadcast the first of these Christmas messages. My own family often gather round to watch television as they are this moment, and that is how I imagine you now. I very much hope that this new medium will make my Christmas message more personal and direct. Now at least for a few minutes I welcome you to the peace of my own home.’

Passie: In haar bereidheid om zichzelf helemaal te geven voor het ideaal van de natie spreekt ze gepassioneerd: ‘I cannot lead you into battle, I do not give you laws or administer justice but I can do something else, I can give you my heart and my devotion to these old islands and to all the peoples of our brotherhood of nations.’

IETS

Conflict: Elizabeth II wil graag persoonlijk worden, maar is natuurlijk wel The Queen en dat is nogal een kloof om te overwinnen! Dit benoemt ze direct: ‘It is inevitable that I should seem a rather remote figure to many of you. A successor to the Kings and Queens of history; someone whose face may be familiar in newspapers and films but who never really touches your personal lives.’

Ook schuwt ze niet om diegenen die haar idealen bedreigen aan te wijzen: ‘The trouble is caused by unthinking people who carelessly throw away ageless ideals as if they were old and outworn machinery. They would have religion thrown aside, morality in personal and public life made meaningless, honesty counted as foolishness and self-interest set up in place of self-restraint.’

Bewijs: Haar persoonlijke ervaringen spelen ook een rol als bewijsstukken. Zo heeft ze bijvoorbeeld de loyaliteit en het enthousiasme van de Canadezen zelf meegemaakt toen ze daar was. Bovendien: ‘…my husband and I paid visits to Portugal, France, Denmark and the United States of America. In each case the arrangements and formalities were managed with great skill, but no one could have ‘managed’ the welcome we received from the people.’

Toekomst: Elizabeth II zet een gelaagd toekomstbeeld neer, eentje waar Toekomst, Conflict, Ja, en Actie met elkaar verweven zijn: ‘Today we need… the kind of courage that can withstand the subtle corruption of the cynics so that we can show the world that we are not afraid of the future. It has always been easy to hate and destroy. To build and to cherish is much more difficult. That is why we can take a pride in the new Commonwealth we are building.’

JOU

Ja: Elizabeth II zoekt de verbinding met haar publiek door herkenbare conflicten te adresseren, complimenten aan haar onderdanen te geven, of empathie te tonen voor hun zorgen. Bijvoorbeeld: ‘Because of [the speed at which things are changing all around us] I am not surprised that many people feel lost and unable to decide what to hold on to and what to discard. How to take advantage of the new life without losing the best of the old.’

Belofte: In de speech zitten verschillende beloftes verborgen. Ten eerste de belofte dat dit persoonlijker dan eerdere speeches gaat worden. Maar ten tweede de negatieve belofte wat er gebeurt als het moreel leiderschap niet wordt gepakt: ‘At this critical moment in our history we will certainly lose the trust and respect of the world if we just abandon those fundamental principles which guided the men and women who built the greatness of this country and Commonwealth.’

Actie: De afsluiter van de kerstboodschap is in dit geval niet een hele concrete call to action, maar eerder een wens om rust, vrede en fun (!) te vinden: ‘I hope that 1958 may bring you God’s blessing and all the things you long for. And so I wish you all, young and old, wherever you may be, all the fun and enjoyment, and the peace of a very happy Christmas.’

Magische verhalen zijn van alle tijden en de elementen die mensen raken, doorstaan de tand des tijds. En je hoeft geen Koning of Koningin te zijn om van jouw kerstspeech aan de lange dinertafel een magisch moment te maken. Speel met meer IK, meer IETS en meer JOU in je wensen en gesprekken aan die lange kersttafel. May your days be merry AND magical!

Ben je nieuwsgierig naar de prachtige, originele beelden uit 1957?

Op woensdag 14 oktober, tijdens de laatste avond dat kroegen nog open mochten zijn, speelde ik in Utrecht. Het was een geweldige avond. Het publiek had er zin in en ik kon al snel het podium op mijn eigen manier claimen. De spanning was meteen weg, het ijs gebroken en het publiek was vanaf de start aan boord. We zaten in een flow van geven en nemen, van actie en reactie.

In Amersfoort liep het anders. Niet slecht, maar ook niet goed. Een echte versmelting met het publiek kwam nooit tot stand. Hoe kan dat nou? Waarom lukte het mij niet om echt te landen op het podium en daar helemaal als mezelf te staan waardoor de avond een succes werd? Nu is een verhaal vertellen voor collega’s of tijdens een congres toch echt iets anders dan als comedian, maar toch…. als beter-wetende speech coach zou ik mijn ervaring en theoretische kennis toch in praktijk moeten kunnen brengen. Hoe kan je echt als jezelf op het podium staan? Hoe kan je authentiek zijn? Ook ik ging weer bij mezelf te rade waar het mis ging en hoe ik de kans op succes kan vergroten om de volgende keer 100% als mezelf aanwezig te zijn.

De ‘oefening-in-autenciteit’ paradox

Zo herken je een niet-autenthieke spreker, maar dat weet je eigenlijk al…
Maar eerst nog even dit: Waarom komen sommige leiders tijdens presentaties niet authentiek over? Het antwoord moet gezocht worden in de manier waarop onze hersenen informatie en communicatie verwerken. Als verbale en non-verbale communicatie niet op een lijn liggen, verlies jij als spreker je authenticiteit en jouw boodschap zijn kracht. Als je bijvoorbeeld teveel hebt geoefend op je gesticulatie – het gebruik maken van handgebaren – zal je publiek dat opmerken. Onderzoek wijst namelijk uit dat je gebaar daardoor net na het woord volgt dat je uitbeeldt, terwijl bij echt gebruik van je handen je gebaren net voor het geassocieerde woord uitgaan.

“You might say that words are after-the-fact explanations of why we just gestured as we did” schrijft Morgan. Daarom zal je mij als coach ook nooit aanwijzingen horen geven als “wanneer je het woord groot zegt, doe je je handen uit elkaar…” Ik geloof namelijk niet dat je daardoor de harten van je publiek gaat winnen. Het is allemaal teveel gefocust op de buitenkant en dat maakt je artificieel. Als je durft je impuls te volgen en je comfortabel bent op het podium, dan volgen je handen vanzelf en daarna de aansluitende woorden. Nauwkeuriger geformuleerd: Gebaren gaan vooraf aan je bewuste gedachten en je gedachten gaan vooraf aan je woorden.

Deze verkorte versie van een Indiase fabel leert ons dat een enkel gegeven als een olifant wel zes verschillende versies kan hebben. Elke versie is gebaseerd op een andere ervaring en perspectief. Als er bij een redelijk simpel concept als een olifant al zes verschillende opvattingen kunnen zijn, dan kun je je wel voorstellen dat er bij complexere zaken nog veel meer verschillende perspectieven zijn. Laat staan als je een publiek hebt dat uit meer dan zes mensen bestaat!

Als jij je verhaal vertelt, kan dit ook vanuit verschillende perspectieven en met verschillend bewijs om je verhaal te dragen. In eerdere Speech Republic blogs schreven we al dat je verhaal een breder fundament krijgt, als je bewijs aanlevert dat zowel je hoofd prikkelt als je hart raakt. Het is belangrijk om hier een goede balans in te vinden. Hoe die balans eruit ziet, zal afhankelijk zijn van jouw publiek. In deze blog lees je hoe je bewijs aandraagt dat je publiek zal aanspreken, zodat jij iets bijzonders in hun hoofden en harten kan laten gebeuren. Bewijs maakt dat jouw publiek een aha-moment kan beleven of zaken anders zien dan daarvoor. Welke keuze maak je wanneer je je bewijs selecteert als er zoveel informatie beschikbaar is?

JP Rangaswami: informatie geven is als koken.

JP Rangaswami is een technologie-innovator en in zijn ‘Information is food’ TED talk biedt hij een helpende hand om ons perspectief van informatie te veranderen. Hij heeft het over de film Short Circuit, dat het verhaal van een robot vertelt die geëlektrocuteerd raakt en weer tot leven wordt gebracht. Het eerste wat de robot na het heropstarten zegt is: ‘Give me input, give me input!’  Terwijl JP Rangaswami hiernaar keek, besefte hij dat voor een robot informatie en voeding hetzelfde zijn. Vervolgens vroeg hij zichzelf af hoe het zou zijn als hij zichzelf zou aanschouwen als iemand waarbij energie en informatie de twee dingen zijn die hij als input krijgt. Energie en informatie zijn vergelijkbaar met elkaar. Hij beargumenteert dat net als met voeding, de mens begonnen is als jager en verzamelaar van informatie en is doorgegroeid naar boeren en verbouwers van informatie. Daarnaast kan je informatie net als voeding produceren, bereiden en consumeren. De vraag die dan ontstaat, is hoe we in onszelf een dieet kunnen opstellen waarmee we balans in de hoeveelheid verschillende informatie vinden. Net zoals we dit met onze voeding doen, zullen we ons hier met bewijs een weg in moeten vinden.

Wat wordt jouw informatie dieet?

De crux is om met jouw verhalen niet alles te delen wat je weet. Dat is wat we bij Speech Republic content dumping noemen. Om een goed gebalanceerd informatie dieet te formuleren voor je publiek die echt een gedachteverandering teweegbrengt, moet je jezelf eigenlijk twee vragen stellen:

Wat is hun perspectief nu? Denk terug aan de Olifant in het Indiase fabeltje: ziet je publiek alleen de staart? Of alleen de flank? Als je 1 feit zou mogen gebruiken om de status quo te laten zien, welk feit zou dat dan zijn?
Wat wil jij dat zij gaan (in)zien na jouw verhaal? Welke informatie hebben zij van jou nodig om de hele olifant te zien, in plaats van alleen een deel? Als je 1 feit zou mogen inzetten om hun perspectief te veranderen, en om te laten zien wat jij ziet, welk feit zou dat dan zijn?
Door het perspectief van je publiek in te zetten om in jouw verhaal scherpere keuzes te maken in het informatierecept dat je hen voorschotelt, word je niet alleen relevanter, maar bovendien interessanter voor je toehoorder. Die aha-momenten ontstaan niet bij toeval. Bedenk welke shift jij teweeg wil brengen, en maak op basis daarvan je keuze in jouw informatie recept.

P.S. Check de TED talk hier:

Sta je echt te strijden?

Als je niet kan vertellen wat er in jouw gedachten omgaat, dan vertel je geen verhaal maar presenteer je een memo. En gek genoeg, op de een of andere manier, is dat de standaard geworden. Dit is waar wij voor settelen als het gaat om een podiumwaardig verhaal. We verschuilen ons achter droge feiten, conformisme en last but not least, een hele hoop angst. Afwijken van deze standaard, al is het maar een beetje, neemt vaak zoveel risico (op afwijzing) met zich mee, dat het veiliger en veel minder intensief is om je er gewoon aan te houden.

En zo stappen we, voorbereid tot op het bot en gescript tot aan de komma, de spannendste en wellicht nog enige arena van onze samenleving binnen: het podium. Met een mindset gericht op verdediging gaan we op dat podium “strijden” voor het verhaal, die nieuwe strategie of de zoveelste reorganisatie. Maar de eigenlijke strijd is al verloren, want je staat er met een doodgeslagen verhaal wat je net zo goed op de mail had kunnen zetten. En het publiek? Ach, die zijn door de maatschappelijke mores geïnstrueerd om te applaudisseren. Daarvoor zetten ze hun telefoons wel eventjes opzij.

Vrijheid zit in mijn DNA en Echtheid is de droom

Dit is het tijdperk van fake news, de onvermijdelijke schaduwzijde van de digitale informatierevolutie. Het nieuws is overal en altijd, real time. En soms is dat het enige wat “real” is. Afschuwelijk vinden we het, politici schermen ermee om het vertrouwen van de kiezer (terug) te winnen en we verbannen de internettrollen die zich er schuldig aan maken.

Maar waar blijft die felle intolerantie tegen alles wat nep is wanneer we op het podium staan?

Want echt zijn betekent soms lelijk, kwetsbaar of goudeerlijk zijn, ook en juist op de momenten dat het er toe doet. Bijvoorbeeld aan de lunchtafel op je eerste werkdag waarbij zelfs de CEO even is aangesloten om kennis te maken en iedereen het heeft over die voetbalwedstrijd van gisteravond. Maar jij hebt niet gekeken, sterker nog je haat voetbal en alles wat met sport te maken heeft.

Dit is het moment: Feel the fear, do it anyway! Je hebt niks met voetbal, dat ben jij en dat mag er zijn. Die echtheid maakt jou uniek, interessant en zorgt ervoor dat je een indruk achterlaat. Jouw indruk.

En zeker, die echtheid is niet goedkoop. Je moet er altijd wat voor overwinnen: angst op afwijzing, onzekerheid of de confrontatie met wie je echt bent. Maar hoe meer je dit doet, hoe meer je in verbinding staat met de ander en jezelf. Je bent nu niet langer op zoek naar de bevestiging of goedkeuring van een ander of naar de perfecte manier om jezelf te presenteren. En alles wat je in dat opzicht wenselijk acht, krijg je nu sowieso cadeau: spontaniteit, “in the flow” zitten, humor en focus.

Unleashing the words that change the world for the better

Dit is mijn lijfspreuk. Iedereen draagt een verhaal met zich mee en dat verhaal mag er zijn. Sterker nog, het definieert wie je bent en dat is de vaste bodem onder je voeten die je in staat stelt om de verbinding met een ander te maken. Een absolute voorwaarde voor communicatie met impact.

Maar keep in mind: Het oordeel of de afwijzing van de buitenwereld is niet de enige barrière die jouw verhaal in gevaar brengt. Het is ook die innerlijke criticus en de angsthaas die dat verhaal het daglicht niet gunnen.

Dus ja, voor mij is er werk aan de winkel. Ik ga ervoor en blijf strijden tegen geforceerde communicatie waar geen eigenaarschap van de spreker in zit, de energie ontbreekt en het publiek afhaakt. Want daarvoor is het gesproken woord een te groot goed in onze samenleving.

De wereld heeft een game changer nodig. En dat ben ik.

Storytelling gaat veel verder dan alleen een amusant verhaal vertellen en vervolgens weer overgaan tot de waan van de dag.  Bij Speech Republic staan we er op dagelijkse basis bij stil dat de krachtigste tool om duurzame verandering en verbinding te creëren binnen handbereik is; het zijn jouw verhalen die het verschil maken.

Hoe kun jij stoppen met het dumpen van content en storytelling echt als krachtig middel voor jouw bedrijf of organisatie gaan inzetten? Wij leggen het je uit.

Storytelling is het verschil maken bij de ander 
Storytelling heeft niks te maken met waar jij je handen laat of hoe hoog of hoe laag je stem klinkt. Impactvolle storytelling heeft simpelweg te maken met de volgende drie vragen, durf jij:

• iets van jezelf te laten zien? (méér IK)
• écht iets te zeggen? (méér IETS)
• jij het écht aan een ander te vertellen? (méér JOU)

Op het moment dat jij deze drie vragen volmondig met ‘Ja’ kunt beantwoorden is de kans op impact groot.

In het kort komt impactvolle storytelling dus neer op ‘IK zeg IETS tegen JOU’

Drie tips om zowel personal storytelling als visual storytelling als krachtige tool in te zetten:

1. Weet waar je naartoe wilt 
We hebben het allemaal al eens aangehoord; een verhaal dat detail op detail beschrijft en waarvan je van binnen stiekem denkt; ‘What’s the point?!’ Jij kunt als storyteller de meest prachtige persoonlijke verhalen, statistieken of visuals uit de kast trekken, als jij niet weet waar je naartoe wilt met jouw verhaal is de kans op dumping content nog steeds groot.

Dus: Bedenk heel duidelijk welk verschil jij wilt maken met jouw verhaal en zorg dat je jouw boodschap kunt vatten in een call to action van ongeveer tien seconden. ‘If you can’t say it in ten seconds, you can’t say it in ten hours.’

‘If you don’t know where you’re going, you’re probably not gonna get there.’-
– Forrest Gump

2. Zet de kracht van het conflict in 
Wat heeft iedere bestseller, iedere Hollywood-blockbuster, iedere Disney-film en dus ook ieder goed verhaal in zich waardoor iedereen bereid is om er zijn kostbare tijd aan te besteden: Conflict. Een James Bond-film zou nooit een succes worden als 007 geen vijand had om tegen te vechten en Roodkapje zou nooit een hit zijn geworden als Roodkapje de Wolf niet was tegengekomen. Kortom: Ieder verhaal floreert bij een gezonde dosis conflict. Neem een voorbeeld aan de manier waarop Disney aan storytelling doet en benoem als spreker waar je tegen vecht en wat het hangijzer is dat niemand durft te benoemen.

3. Neem je publiek mee in een ervaring
Heb je wel eens in een achtbaan gezeten? Bedenk je nu eens dat je naar een technisch verhaal luistert over de exacte bouwstijl van een achtbaan. Waarschijnlijk zit je dan een paar seconden geboeid te luisteren, maar (her)beleef jij de ervaring die jij toen had niet. Jij hebt als spreker, marketeer en communicator de kracht van het (geschreven) woord om de ander in een ervaring mee te nemen. Wat zou het voor jouw Brand Storytelling betekenen als je meer ‘erin’ communiceert in plaats van ‘erover’?

Houdt het niet alleen bij feiten, cijfers en andere Left Brain informatie maar maak gebruik van het feit dat het menselijk brein ook echt kan ervaren. Hoe gaat de eindgebruiker van jouw dienst in de praktijk de nieuwe strategie beleven? Hoe gaat een medewerker over een jaar een nieuwe manier van samenwerken aan den lijve ervaren? Wat betekent risk management in de dagelijkse praktijk voor jouw stakeholders? Neem je publiek mee in een zintuiglijke ervaring. Hoe je dat doet lees je in onze blog ‘de kracht van details’

Maak het persoonlijk; laat je passie zien. 
‘Waarom vertel jij dit eigenlijk? Dat is de vraag die een spreker, marketeer of teamleider zichzelf veel vaker zou moeten stellen. Om verbinding met jouw publiek te hebben, moet je namelijk echt iets van jezelf laten zien. Je bent niet ‘just another suit’ toch? Dus: Stel jezelf deze vraag ongeveer vijf keer; ‘Waarom vertel ik dit?’ Je zult merken dat je automatisch tot de kern komt. Die kern is essentieel. Waarom verkoop jij wat je verkoopt? Waarom geloof jij in de strategie van jouw bedrijf? Waarom vind je dat er een cultuurverandering moet plaatsvinden? Neem een voorbeeld aan Richard Branson, Steve Jobs en Barack Obama en maak een persoonlijke verbinding met jouw onderwerp. Zonder jouw passie geen verhaal. Zonder IK geen impact.

De volgende vijf stappen zijn belangrijk bij de voorbereiding van jouw verhaal, vraag je af:

1. Wat is je publiek. Tegen wie heb jij het eigenlijk?
2. Welke Call to Action gebruik je. Wat is jouw verhaal in 10 seconden?
3. Wat voor voorbeelden bewijzen dat wat jij zegt klopt. Hoe ga je hier zo kleurrijk mogelijk over vertellen?
4. Waar verzet jij je tegen? Wat is het grootste misverstand?
5. Waarom vertel JIJ dit verhaal?

Het is simpel: IK zeg IETS tegen JOU.